Öteyüz’den eskiler “İskele” derlerdi İskenderun’a.
Acaba yukarılardan hele görünüyor bizim İskele?
Bakıp görenler anlar :1970’ler Türkiye’si dönemi ile Bilgi Çağı arasında “ARAFTA” kalan bir şehir, İskele.
Kozmopolit bir yapısına rağmen, “İskenderunlu” hemşehrilik bilinci oluşmuş bir şehir, Amanosların eteklerinde, Akdeniz’in kıyısında.
Gurbet hayatında yıllar tüketenler “İskenderunluyum” diye tanıtırlar genellikle kendilerini.
Varoş hayatın hâlâ neredeyse tüm yüzölçümünde dibine kadar yaşandığı şehir, İskele.
Acil olarak, toplumda hem ekonomik, hem sosyolojik; kent hayatında da hem yapısal, hem altyapısal “POZİTİF AYRIMCILIK” yapılmazsa, “küçücük fıçıcık içi dolu turşucuk” gibi sıkılacak İskenderunlu ve İskenderun.
Bakmaya geliyorlar İskenderun’a hep yıllardır, ancak, gelip bakan geçiyor, gelen Bakan, geçiyor.
Bakılsın ve görülsün artık…
Evet, İskenderunlu’ya, İskenderun’a acilen pozitif ayrımcılık yapacak, bakmaya gelecek, ancak bakıp geçmeyecek Bakan’lar gerek, tez zamanda müreffeh bir kent yaşamına kavuşturacak.
İskenderunlu olarak limon gibi sıkılmadan, kutuplaştırma girişimlerine takılmadan, gözlerin üstündeki kaşlara bakılmadan.
İskenderun’a herkes gelsin, baksın, bakan geçmesin, görsün, cidden pozitif ayrımcılık yapıp tez ilgilensin.
İkinci baharımda o günlere kavuşabilmek dileğim.