Beynimin geviş getirdiği anlardan bir yerlerdeyim. Zihnimde canlanan anılardaki yerlere, anılardaki kısa zamanlara merhaba demek istedim.
İçinden dere akan, halkının bir bölümü yurtdışında gurbetçi olan, kömür karalı madencilerin anavatanı Zonguldak’ın baston diyarı Devrek, merhaba.
Merhaba, Yarıkkaya’nın uçurduğu çamaşırların serildiği damlar, kedilerin serenat çektiği, Ramazan topu sesi beklenen duvarlar, sivrisinek yuvası ve kendine has kokusuyla sel taşkını kanal, ineklerin çöp tenekelerini karıştırıp devirdiği tozlu çukurlu İskenderun’un Dumlupınar sokakları.
Fayton ve at arabalarının tekerlek ile arabacıların kırbaç seslerinin yankılandığı, seyyar satıcıların megafonsuz ses duyurabildiği, yaz sıcaklarında at üstünde “amanoslardan kar” getirip satan amcaların dolaştığı, çatısız tek katlı, iki katlı komşu canlısı evleriyle çocukluğumun İskenderun’u, merhaba.
Merhaba; yağmur yağdığında Venedik kanalına benzeyen Pınarbaşı caddesi; fakir-fukaranın ucuza karın doyurduğu İskenderun döneri kokulu PAC meydanı; sabahın köründe muayene sırası almak için kuyruğa girdiğim SSK hastanesi; tırnaklı pidenin içine sürk – domates – maydanoz koyarak sıkmaç yapılan öğle azzıkları; yemin törenlerinde özlem ile gururun trafiği bile tıkadığı tek tük evleriyle körfez, deniz alayı; ekmek kapılarım peynirciler pasajı – cıvıl cıvıl büyük çarşı işhanı; yerinde yeller esen Dumlupınar ilkokulu, Atatürk Ortaokulu, Ticaret Lisesi; göklerinde güvercinler uçuşan, kışın İSDEMİR kömürü kokan şehrimiz İskenderun.
Merhaba Gölcük; deprem sonrası yaralarını kendi sarıp gençleştiğine şahit olduğum modern şehir. Uçsuz bucaksız 17 Ağustos 1999 tarihli mezarların şehri, Donanmamızın kalbi, “Ali Gez Hatıra Ormanı” adını verdiğim 🙂 ulu ağaçlıklı yol, saatlerce oturup seyre daldığım, taş fırlattığım, martılara bayat ekmek kırıntıları ikram ettiğim Marmara körfezi, merhaba.
Merhaba, tükettiğim ve gelecekte sayısını bilmediğim tüketeceğim nefesler, ömrüm merhaba.
Hepimize sağlık ve huzurlu ömürler, MERHABA…
Ali Gez
