Otobüste büyüklerine yer veren nesil…

Tembihler bizleri korumak içindi.

Dedelerimiz derlerdi ki ;

“Yolda gördüğünüz her taşı temizlemeniz 10 sevap.” Ve bizleri bunun için görevlendirirlerdi. Bıkmadan usanmadan sayardık. 10, 20, 50, 1000, 2000… Ne kadar çok sevap alırsak o kadar sevincimiz artardı.

Öğretmenlerimiz ve ailemiz ise;
“Çocuklar, yaşlılara ve engellilere otobüslerde yer verin” diye tembih ederlerdi.

Hepimize yapılan bu uyarı, bizler için kutsanmış bir mutluluk veren ödevdi.

Ne oldu bize şimdi?

Hepimizde bir otomobil. Yolların kralı benim edasıyla, son ses müzik açık. Abartı eksozlar da cabası:

“Yol benim. vergi veriyorum, araba benim, kredi ödüyorum” Oh ne alâ…

Vergilerimizle yapılan o yollar, bizim değil! Bizlere emanet.
Hak bizimse, hak eden biz olmalıyız.
Bizlerin, yazılı olan trafik kurallarından başka, yazılı olmayan saygı kurallarına da uymamız şart.
Sabırla, sevgi ve saygıyla.

En basitinden başlayalım mı?

* Yayalara yol verelim.

** Yol geçişlerine park yapmayalım.

*** Zorunlu olmadan kornalara basmayalım.

Üç basit kural başlangıcımız tekrarlarımızla bizlere ve başkalarına mutluluk veren alışkanlıklara yol açacaktır.

Yolunuz açık, sabrınız çok olsun trafikte.

Oğuzhan Alkan

alanuydu@gmail.com

Paylaşın...

Bir yanıt yazın

E-posta adresiniz yayınlanmayacak. Gerekli alanlar * ile işaretlenmişlerdir